گازها از جهت خطرات بالقوه اي كه براي افراد ، محيط زيست و اموال ما دارند به سه دسته تقسيم ميشوند:

 1- گازهاي سمي

 گاز سمي گازي است كه استشمام  آنها  موجب آسيب به اندامهاي بدن و يا نارسايي سيستم عصبي ، بيماري هاي جدي و شديد و حتي مرگ ميشود. شدت اين صدمات بستگي به خواص و طبيعت گاز ،‌ مقدار آن و زمان در معرض بودن دارد. پايش گازهاي سمي داراي اهميت مي باشد زيرا بعضي از گازها توسط حواس انسان قابل شناسايي نيستند و يا اثرات سريع بر روي بدن ندارند. بنابراين گاهي تشخيص وجود گاز توسط انسان دير موقع بوده و يا وقتي تشخيص داده ميشود كه به اندازه ي خطرناكي رسيده است. اثرات سمي گازها در محدوه ي عموما بيخطر تا بسيار سمي متغيير است. واحد مورد استفاده در سنجش اين گازها به طور معمول قسمت در ميليون(PPM - Part Per Million) مي‌باشد.

 2- گازهاي قابل اشتعال

 اين گازها قابليت اشتعال و يا انفجار دارند. وجود مقادير مشخصي از اين گازها در محيط ، خطر اشتعال و يا انفجار را در محيط ، بالقوه بوجود مي آورد. در نتيجه مي‌توانند تهديد كننده جان انسانها و باعث تخريب اموال و محيط باشند. دو واحد سنجش درصد حجمي (%V/V ) و درصد ال. اي. ال (LEL%) ‌براي بيان اندازه مقدار اين گازها مورد استفاده قرار مي‌گيرند.

 3- اكسيژن (كمبود يا اشباع)

 اكسيژن به طور طبيعي و در فشار جو معادل سطح دريا ،‌ مقدار 20/8 درصد از هواي اطراف ما را تشكيل ميدهد. تغيير در مقدار اكسيژن موجود در فضا ميتواند خطر آفرين باشد. فضايي با مقدار اكسيژن كمتر از 19/5 درصد فضاي با كمبود اكسيژن محسوب ميشود. در اين حالت‌ خطر مختل شدن فعاليت اندامهاي حياتي بدن ،‌ پايين آمدن سطح هوشياري و نهايتا مرگ وجود دارد. چنانچه مقدار اكسيژن در محيطي بيشتر از 20/8 درصد باشد ،‌ محيط با بيشبود مقدار اكسيژن محسوب ميشود. در اين حالت احتمال و شدت آتش سوزي هاي ناگهاني يا انفجار افزايش مي‌يابد.

بازگشت